happy

လူတွေက ပျော်ရွှင်ချင်ကြတယ်။နည်းလမ်းမျိုးစုံနဲ့ ပျော်ရွှင်မှုရှာကြတယ်။ သာယာမှု ကနေရှာတယ်။အစားအသောက်ကောင်းလေးစားလိုက်ရရင်ပျော်တာမျိုး။ ပိုင်ဆိုင်မှုကနေရှာတယ်။ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ ပစ္စည်းတွေဝယ်လိုက်ရရင်ပျော်တာမျိုး။ အသိမှတ်ပြုခံရမှုကနေရှာတယ်။ ကိုယ်သား၊ သမီးက ဘယ်တက္ကသိုလ်ကြီးမှာတက်နေတာမျိုး။ အိုင်ဒီယာတွေကနေ အပျော်ရှာတယ်။ အတွေးအခေါ်တူတဲ့သူတွေ အိုင်ဒီယာ ဖလှယ်ကွန့်မြူးပျော်ဆိုကြတာမျိုး။ နောက်တစ်မျိုးက ပေးဆပ်မှုကနေရှာတာမျိုး။ငါ့နိုင်ငံ၊ ငါ့လူမျိုး၊ ကိုယ့် သမိုင်းပေးတာဝန်အတွက်ဘဝကို ပေးဆပ်ပြီး ပျော်ရွင်မှုရှာတာမျိုး။ လီကွမ်းယူက သူ့ဘဝမှာ အရေးကြီးတာ နှစ်ခုရှိတယ်တဲ့။ My family and my country တဲ့။ ငါ့မိသားစုကို ငါ့မိန်းမ တာဝန်ယူတယ်။ငါ့နိုင်ငံကို ငါတာဝန်ယူတယ်။ငါသေသွားလို့ တစ်ခုခု မှားနေရင်တောင်သင်္ဂြိုလ်က ပြန်ထလာမယ်ဆိုတဲ့မိန့်ခွန်းမျိုးတွေ ပြောခဲ့တာ ကြည့်ရင်သိနိုင်တယ်။ အသက် ၇၆ နှစ် နှစ်ပေါင်းများစွာဘာကြောင့် ဒုက္ခခံပြီး ပေးဆပ်နေလဲ။ ဒါက တခြားသူတွေနဲ့ မတူတဲ့ ပျော်ရွင်မှု အဆင့်မှာ ရောက်နေလို့ပဲ။