ဘာသာစကားရဲ့ ပါဝါက
အရေးကြီးတယ်။

မြန်မာလို ကောင်းကောင်းတယ်ရင်
လူဦးရေ သန်း ၅၀ ကို
ကိုယ့်ဖန်တီးမှုတွေ ချပြလို့ရတယ်။
ယဥ်ကျေးမှု အတွေးအခေါ်တွေကို
လေ့လာလို့ရတယ်။
အင်္ဂလိပ်လိုတတ်ရင် သန်း ၁၅၀၀ ရှိတယ်။
တရုတ်လိုဆို သန်း ၁၃၀၀ ရှိတယ်။
စပိန်လို ၅၅၉ သန်း။
ဂျပန်လိုဆို ၁၂၈ သန်းရှိတယ်။

မတူညီတဲ့ ဘာသာစကားပြောတဲ့အခါ
မတူညီတဲ့ စဥ်းစားပုံနဲ့ စဥ်းစားတယ်။
မတူညီတဲ့ အထင်အမြင်ကိုဖြစ်ပေါ်စေတယ်။
ဒါကို Sapir-Whorf hypothesis လို့ခေါ်တယ်။

ဥပမာ
မြန်မာလို စွန့်ဦးတီထွင်
တရုတ်လို 企业家
အင်္ဂလိပ်လို Entrepreneur

ဒီသုံးခုကို မြင်တဲ့ အထင်အမြင်မတူဘူး။

ဘာသာစကားသင်တဲ့အခါ
ယဥ်ကျေးမှုကို လေ့လာပြီး
သူတို့ လောကကို ဘယ်လိုမြင်လဲဆိုတဲ့
အထင်အမြင်တွေကိုလဲ လေ့လာဖို့လိုတယ်လို့
ထင်တာပဲ။

Phyo Paing @ Derek