ကိုယ့်လုပ်ငန်းကို ထုတ်ကုန်တစ်ခုလို စဥ်းစားပါ။

ကိတ်မုန့်ဆရာက ကိတ်မုန့်ဆိုင်ဖွင့်တဲ့အခါ
မုန့်ဖုတ်တဲ့အပိုင်းကိုပဲ
ဝင်လုပ်နေလို့မရတော့ဘူး။

ကိတ်မုန့်ဖုတ်တယ်ဆိုတာ
သူ့လုပ်ငန်းရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ဒေသပဲ
ဖြစ်သွားတဲ့အတွက် ဒီအပိုင်းကိုပဲ
အာရုံစိုက်မယ်ဆိုရင်
လုပ်ငန်းတစ်ဖက်စောင်းနင်းဖြစ်ပြီး
ရှေ့ရောက်သင့်သလောက်မရောက်ဖြစ်မယ်။

ကိတ််မုန့်ဆရာက ကိတ်မုန့်ဆိုင်စဖွင့်တာနဲ့
သူ့ရဲ့ ကုန်ပစ္စည်းဟာ ကိတ်မုန့်လုပ်ငန်းဖြစ်သွားပြီ။

ပုံမှန်ရောင်းနေကျ ကိတ်မုန့်ဖုတ်တာအပြင်
ဖောက်သည်အသစ်ရှာတာ၊
ဖောက်သည်တွေကို လေ့လာပြီး
ကြိုက်နိုင်တဲ့ ကုန်ပစ္စည်းအသစ်ထုတ်တာ၊
ဖောက်သည်တွေနဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ဆက်ဆံရေး
တည်ဆောက်တာ၊
ဝန်ထမ်းနေရာချထားမှုနဲ့ စီမံခန့်ခွဲတာ၊
စာရင်းဇယားအပိုင်း၊
ကုန်ပစ္စည်းဝယ်ယူမှုအပိုင်း အစရှိတာတွေဟာ
သူနဲ့ သက်ဆိုင်လာပြီ။

ဒီအပိုင်းတွေကို အစပိုင်းမှာ
ကိုယ်တိုင်လုပ်ဆောင်ကြတယ်။
နောက်ပိုင်းကျ တခြားသူတွေကို
တာဝန်လွဲပြောင်းပေးကြတယ်။
ဒီကမှ တစ်ဆင့် လုပ်ငန်းတွေထပ်ချဲ့ကြတယ်။

လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက် လုပ်မယ်ဆိုရင်
လုပ်ငန်းရဲ့ အရှင်သခင်ဖြစ်ဖို့
ကိုယ်ဟာ ကိုယ့်လုပ်ငန်းထက်ကြီးတယ်ဆိုတာ
သေချာ သိထားရပါမယ်။

ကိုယ်ကတိုးတက်မှုတွေမရှိပဲ
ကိုယ့်လုပ်ငန်းက ကံကောင်းပြီး
ကြီးထွားသွားတဲ့အခါ
လုပ်ငန်းရှင်အများစုက
ရထားတဲ့ အောင်မြင်မှုလေးပြန်ကျသွားမှာ
ကြောက်တတ်ကြတယ်။

ဒီလို မဖြစ်ဖို့ စီးပွားရေးရေလှိုင်းတွေကြားမှာ
တစ်နေရာက တစ်နေရာရောက်ဖို့
ရေကူးတတ်နေရုံနဲ့ မရပါဘူး။
လှေလှော်တတ်ဖို့၊ မော်တော်ဘုတ်မောင်းတတ်ဖို့၊
စျေးကွက်ကြီးထဲသွားရင် သွားသလို
ပင်လယ်ကူသင်္ဘောတွေ မောင်းနှင်ဖို့လိုရင်
မောင်းနှင်ခိုင်းစေတတ်ဖို့
ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြင်ဆင်တဲ့အနေနဲ့
အမြဲတိုးတက်နေတဲ့ ဘဝနေထိုင်မှု ပုံစံရှိရမယ်။

Phyo Paing @ Derek