ငါးနှစ်သားအရွယ်ကလေးငယ်တစ်ယောက်ဟာသူ့မေမေ ပြောပြတဲ့ပုံပြင်ထဲမှာ ပျော်နေခဲ့တယ်။ “သားရေ… မင်းက ဆရာဝန်ဖြစ်မှာ…အဲဒါက မိသားစုရိုးရာပါ”ဆယ်နှစ်သားအရွယ်မှာတော့သူဟာ ကျောင်းဆရာမရဲ့ ပုံပြင်ထဲရောက်နေပြန်တယ်။“မင်းက သင်္ချာမှာ အားနည်းတယ်…ဘာသာစကားပဲ သင်သင့်တယ်” အသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှလူ့အသိုင်းအဝိုင်းက ရေးဆွဲထားတဲ့ပုံပြင်တွေကြားထဲ ညပ်နေခဲ့ရပြန်တယ်။ “အောင်မြင်တဲ့သူဆိုတာတက္ကသိုလ်ကျောင်းပြီးပြီးကုမ္ပဏီကြီးတွေမှာ အလုပ်လုပ်ရမယ်” လူတွေက ကိုယ့်အမြင်ကိုပုံပြင်နဲ့ ဖော်ပြကြတယ်။ လူတိုင်းက ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ပုံပြင်တွေထဲက လွတ်မြောက်ဖို့မလွယ်ကူဘူး။ အမြင့်ကို ပျံသန်းချင်လေလေအမြင်တွေကို ပြောင်းပုံပြင်ဟောင်းတွေ ထားခဲ့အသစ်တဖန်ပြန်လည်တည်ဆောက်ဖို့လိုတတ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ ပုံပြင်တွေထဲကထွက်ပြေးဖို့လိုတတ်တယ်။ ငယ်ငယ်က ကိုယ့်မိဘပြောနေတဲ့ပုံပြင်ထဲက ထွက်ပြေးခဲ့တယ်။နောက် ဆရာမပြောနေတဲ့ပုံပြင်ထဲက ထွက်ပြေးခဲ့တယ်။ကိုယ့်အသိုင်းအဝိုင်းကပြောနေတဲ့ပုံပြင်ထဲကထွက်ပြေးခဲ့တယ်။နောက် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြောနေကျအရင်ပုံပြင်တွေထဲက ထွက်ပြေးခဲ့တယ်။ ဖြစ်ပုံပျက်ပုံတွေကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုပုံကိုပြင်ချင်ရင် ပုံပြင်လိုတယ်။ Phyo Paing @ Derek