Progress

ဘဝမှာ အရေးကြီးဆုံးကဘဝရဲ့ အရည်အသွေး။Quality of Life.အသက်ရှင်ပြီးအသက်ဝင်ဖို့ အရေးကြီးတယ်။ အသက် ၁၇ မှာဆေးကျောင်းပထမနှစ်စတက်တယ်။ (၂၀၀၆ ဂျန်)အသက် ၂၃ နှစ်လောက်မှကျောင်းပြီးတယ်။ (၂၀၁၂ ဂျန်)အသက် ၂၇ လောက်မှာကိုယ်အသက်မွေးမည့်အလုပ်မှာနေရာတစ်ခုစရလာတယ်။ (၂၀၁၆ ဂျန်)အသက် ၃၁ မှာကိုယ့်ဘဝသွားနေတဲ့လားရာကိုစိတ်တိုင်းလုံးဝမကျလို့အသစ်က ပြန်လည်စတင်တယ်။ (၂၀၂၀ ဂျန်) မွေးဖွားခြင်းနဲ့ သေဆုံးခြင်းကြားကာလက“ဘဝ” ပဲ။ဘဝဆိုတာ “ရှင်သန်ခြင်း” ပဲ။“ရှင်” ဆိုတဲ့ survive ပါတယ်။“သန်”ဆိုတဲ့ သန်မာတဲ့ thrive ပါတယ်။ ကိုယ့်ရှင်သန်မှုကို ဘယ်လိုပျိုးထောင်မလဲစဥ်းစားကြည့်တယ်။ဘယ်လို မရှင်သန်ဖူးလဲစဥ်းစားကြည့်တယ်။ ဘဝမှာ အသက်ရှင်ပြီးအသက်ဝင်ချင်တယ်။ နေ့စဥ်ဘဝအရည်အသွေးကိုထိခိုက်စေတဲ့ အလုပ်တွေလုပ်ပြီးမရှင်သန်ချင်ဘူး။ကိုယ့်အတွက် အရေးမပါတဲ့အရာတွေကိုအရာပေးပြီး ဘဝကို မဖြတ်သန်းချင်ဘူး။ ရှင်ပြီး မသန်နေတဲ့အသက်ရှင်ပြီး အသက်မဝင်နေတဲ့ကျန်းမာကြံ့ခိုင်ရေး၊အလုပ်စီးပွား၊ ငွေကြေးဥစ္စာ၊အချစ်၊ အိမ်ထောင်၊ မိသားစုရေးတိုးတက်ကြီးပွားရေးတွေမလိုချင်ဘူး။ ဘဝမှာ ဘယ်လိုပြင်ပေးပေးပြင်ပေးလို့မရတဲ့ကိုယ်နဲ့အရင်းနီးဆုံးလူတွေကိုထားခဲ့လိုက်တယ်။မပြင်ချင်တဲ့လူကို ပြင်ပေးလို့မရဘူးဆိုတဲ့သင်ခန်းစာကောင်းကောင်းတစ်ခုရခဲ့တယ်။ဒါကြောင့် ဘယ်သူ့ကိုမှသူ့စိတ်ဆန္ဒမပါဘဲ

ဖြည့်တိုင်း မပြည့်တဲ့အိုးက ဘာအိုးလဲ။ဖြည့်တိုင်း မပြည့်တဲ့အိုးကဆန္ဒဆိုတဲ့ အိုးပဲ။ ဆန္ဒတွေ ဖြည့်တိုင်းမပြည့်ရင် ဒေါသ။ဆန္ဒတွေ အပြည့်လွန်ရင် မာနဖြစ်တယ်။ဒီနှစ်ခုကြားမှာ အလယ်အလတ်အထာကျဖို့ ချိန်ငြိရပြန်တယ်။ ဆန္ဒတွေနဲ့ ဆာလောင်မှုတွန်းအားနဲ့အတူနေ့စဉ်ဘဝ ဖြတ်သန်းမှုအတွက်လောင်စာတွေလိုတယ်။ ဒီလောင်စာတွေက ကျန်းမာကြံ့ခိုင်ရေး၊အချစ်နဲ့ မိသားစု။လိုအပ်တဲ့ ငွေကြေးနဲ့ ဘဝအခြေအနေခိုင်ဖို့။ လူလုပ်ရတာကဆန္ဒ နဲ့ ဘဝကို ပညာသားပါပါငြိယူရတာပဲ။ Phyo Paing @ Derek

လူမှုရေးညံ့တဲ့ ကိုယ်နဲ့လူတွေနဲ့ အံဝင်ဖို့လူဘောင်ထဲကဥပဒေသတွေကိုလိုက်ဖို့ရိုးသားစွာကြိုးစားရင်အကျိုးများတာသိပေမယ့်မိုးခါးရေမသောက်။ဘဝရဲ့ ဖြတ်သန်းမှုအတိတ်တွေကလိုတာထက် ဘဝကို ပုံသွင်းနေတယ်။ Phyo Paing @ Derek

ဘယ်နိုင်ငံသားဖြစ်ဖြစ်လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝအတွက်ပညာရေးနဲ့ နည်းပညာကဘဝပြောင်းလဲရေးလက်နက်ပဲ။ ကျောင်းနဲ့ ပညာရေးကိုမရောမိဖို့လိုတယ်။ကျောင်းက စာသင်တာ။အလုပ်ခွင်ဝင်ဖို့။ပညာက နေရာအစုံကသင်လို့ရတယ်။ ပညာဆိုတာ သင်၊ မြင်၊ ပြင်။အကြား၊ အမြင်၊ လက်တွေ့ကနေသင်ယူပြီးအရင်မမြင်တာတွေမြင်လာမယ်။ဒီတော့ဘဝမှာ လုပ်ရိုးလုပ်စဥ်ကနေပြင်စရာရှိ ပြင်လာမယ်။​ အတန်းရှေ့မှာ ပြောတာနားထောင်မှပညာရတာမဟုတ်ဘူး။မထင်မှတ်ထားတဲ့နေရာတွေကလဲပညာရတယ်။ တခါတလေ စာတွေ့ပဲရှိပြီးငါတွေ့မရှိရင်ဘဝမှာ အလုပ်မဖြစ်ဘူး။ ဥပမာ အင်္ဂလိပ်စာကို ငယ်ကတည်းကစာတွေ့ရှိတယ်။လက်တွေ့ပြောဆို၊ ရေးသားတဲ့ငါတွေ့မရှိတဲ့အခါ အခက်ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့လူတစ်ယောက်က ဘယ်လိုအခြေအနေဖြစ်ဖြစ်သူ့ပြဿနာသူဖြေရှင်းဖို့ပညာလိုတယ်လို့မြင်တယ်။ ပညာ knowledge ကknow သိခြင်း ledge အခြေအနေကို ခေါ်တာ။ ကိုယ့်ရဲ့အတွေ့အကြုံ ဥာဏ်နဲ့ပညာနဲ့ပေါင်းရင် ဥာဏ်ပညာ wisdom ဖြစ်တယ်။ တစ်နေရာကနေ တစ်နေရာရောက်ဖို့ကားမောင်းချင်ရင်ကားမောင်းတတ်တဲ့ တတ်သိပညာလိုတယ်။ကားပျက်ရင်ပြင်ဖို့ကျတော့ကားအကြောင်းတတ်သိပညာလိုပြန်တယ်။ ပညာကို ကျောင်းမှာပဲရှာတာဟာဘဝရဲ့ အကြီးမားဆုံးအမှားအချက်တစ်ချက်ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကမ္ဘာ့နဲ့နိုင်ငံ ထိပ်တန်းကျောင်းမဟုတ်တဲ့သာမာန်ကျောင်းအများစုကလူ့ဘဝထဲ လူ့ဘောင်ဝင်အောင်အလုပ်ခွင်ဝင်နိုင်တဲ့အဆင့်မြင့်သိုးကလေးတွေ မွေးထုတ်ပေးတဲ့နေရာ။ ဘောင်ဝင်ပြီး ဘောင်ပြင်ပြန်ထွက်ဖို့ကဘဝမှာ ကိုယ်တိုင်စဥ်ဆက်မပြတ်သင်ယူနေဖို့လိုတယ်။ စဥ်ဆက်မပြတ်သင်ယူမှု မလုပ်နေတဲ့ဆရာ၊ ကျောင်းသား၊ အလုပ်သမား၊လုပ်ငန်းရှင်

နောက်ငါးနှစ်လောက်နေရင်ကိုယ်စဉ်းစားနိုင်သလောက်ကိုယ့်ရဲ့အကောင်းဆုံးပုံစံဘယ်လိုဖြစ်နေမလဲ။ဒီအချက်က ရင်ခုန်စရာကောင်းတယ်။သံသရာတစ်ကွေ့ ဒီတစ်နေ့ကသေချာသုံးရင် အတက်လှေကားထစ်ပဲ။ Phyo Paing @ Derek