Life

ငယ်ငယ်က ကိုယ့်ဘဝကို“ဘောင်ဝင်” အောင် ကြိုးစားရတယ်။ကြီးလာတော့ ကိုယ့်ဘဝ“ဘောင်ပြင်” ထွက်အောင် ကြိုးစားရတယ်။ ဘောင်ဝင်အောင် ပညာတတ်ဖြစ်တယ်ဆိုတာ လူ့အဖွဲ့အစည်းအသိမှတ်ပြုဖို့ဘွဲ့ယူရတယ်။ပညာပိုတတ်တယ်ဆိုတဲ့လူ့ဘောင်လေးဝင်ဖို့ဒုတိယဘွဲ့ယူရပြန်တယ်။လူတွေအသိမှတ်ပြုအောင်လူတွေရှိန်အောင်ဘာမှန်းမသိတဲ့ လက်မှတ်ပေါင်းများစွာလိုအပ်တယ်ထင်လိုက် ယူလိုက်။ ဟိုလူယူရင် ကိုယ်လဲယူလိုက်ရမှနောက်ကျမကျန်ခဲ့မယ်လို့ထင်တယ်။ မျက်နှာမွဲလေးက လူဝင်ဆံ့အောင်ဘောင်ဝင်တဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်အောင်သရုပ်တွေဆောင်ရင်းကိုယ့်ဘဝက သူများအတွက်ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ လူတွေလိုချင်တာကို ကိုယ်လိုချင်စရာမလိုဘူး။ဒီိလိုနားလည်ပြီးနောက်မှာ“ဘောင်ပြင်” ထွက်ချင်လာတယ်။ လူတွေသတ်မှတ်ထားတဲ့ အောင်မြင်သူတွေဆိုတာလဲကိုယ်စီကိုယ်စီ စိတ်မလှုံခြုံမှုတွေနဲ့။ဘဝမှာ အရေးကြီးဆုံးက“အသက်ရှင်ပြီး အသက်ဝင်”နေဖို့လိုတယ်။ ဒါကြောင့် “ရွာပြင်” ကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ “ဘောင်ဝင်”ပြီးမပျော်ရင်“ဘောင်ပြင်”ထွက်ကြည့်ပါ။ ဘောင်ဆိုတာ အတားအဆီး။ လူ့ဘောင်။ ဒီအတားအဆီးအပြင်မှာမသေချာမှုတွေရှိသလို လွတ်မြောက်မှုတွေလဲရှိတယ်။ Phyo Paing @ Derek

ဘာကြောင့်လဲဆိုဘဝမှာအမြဲကြုံတွေ့ရမည့်အရာကဒုက်ခ။လိုချင်တာမရတာ ဒုက္ခ။ရထားတာမလိုချင်တာ ဒုက္ခ။မလိုချင်ဘဲရထားတာ ဒုက္ခ။ Phyo Paing @ Derek

ဗုဒ္ဓအဆုံးအမကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အကုန်လိုက်နာနိုင်အောင်ကြိုးစားနေတဲ့ လူတစ်ယောက်ဆိုတော့ဘဝမှာ ကိုယ့်ကို ကယ်တင်တဲ့ကယ်တင်ရှင် ရှာလို့မရဘူးလို့ ယူဆထားတယ်။ ဒါကြောင့် အရာရာကို Do-it-yourself ကိုယ်ထူကိုယ်ထဒီဘဝလို့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျန်းမာကြံ့ခိုင်ချင်တယ်။ ထိုင်ဆုတောင်းနေလို့ ဗလတွေ ထွက်မလာဘူး။ အလုပ်၊ စီးပွား၊ ငွေကြေးအတွက်အလုပ်မလုပ်ဘဲထိုင်တွေး manifest လုပ်တိုင်း ချမ်းသာမယ်ဆို လူတိုင်းချမ်းသာပြီးကမ္ဘာဖလားရချင်တဲ့ အသင်းတိုင်းကမ္ဘာ့ဖလားရသွားကြလိမ့်မယ်။ အချစ်ရေး၊ တိုးတက်ရေးအကုန်အလားတူပဲ။ ဘဝဆိုတာ ကိုယ်ထူကိုယ်ထDIY ပဲ။ အရင်ဗုဒ္ဓခေတ်က ပညာတတ်တွေကသက္ကတ(Sanskrit) ဘာသာကိုသုံးတယ်။သာမန်လူအများစုပညာမတတ်သူတွေအပါပါဠိ ကိုသုံးတယ်။ ဒါကြောင့် ဗုဒ္ဓက ပါဠိလို“အတ္တာဟိ အတ္တနော နာထော” ဆိုခဲ့တယ်။“မိမိကိုယ်သာ မိမိကိုးကွယ်ရာ”တဲ့။ မိမိရဲ့ကျင့်ကြံအားထုတ်မှုကသာ မိမိအတွက် အစစ်အမှန် အထောက်အကူဖြစ်စေတယ်။ကိုယ့်ဘဝတိုးတက်ရေးအတွက် သူတစ်ပါးကိုပဲ အားကိုးမနေဘဲ ကိုယ်တိုင်ကြိုးစားရမယ်။မိမိကိုယ်ကို မိမိယုံကြည်မှုရှိရမယ်၊ တာဝန်ယူတတ်ရမယ်လို့ဆိုခဲ့တယ်။ ဘဝဆိုတာ DIY လို့ခံယူထားတယ်။ Phyo Paing @